4

Nog vier repetities. De vijfde laatste repetitie was wel een hele goeie al kwam iedereen er met gemengde gevoelens uit. Nochtans werden er heel schone dingen, subtiele gevoelens, dubbele bodems neergezet. Mekaar voelen, samen iets uit de tekst halen wat nog nooit zo scherp stond, scherpe blikken,.... Vanwaar dan die gemengde gevoelens? Ineens kwam alles samen, werd er door gespeeld, sloten de scenes op mekaar aan, waren er licht en klank,... Er was dus veel afleiding en hier en daar sloeg enige technische onzekerheid toe. Maar dat is normaal als alles ineens samenkomt. Nadat we alle scènes afgewerkt hadden, hebben we nog een cruciale scène tussen Volpone en Celia tot het bot uitgebeend. Een scène vol aantrekking/afstoot-verschijnselen, met een ineens viriele, jeugdige Volpone, met een Celia die in hem ook een jonge redder ziet en te plots voor hem valt,... wat een mooie scene! Staat bol van de gevoelens. Ach, de vos,....!

5

Vanaf dit getal mag je van een countdown spreken. Houston heeft dan heel graag dat alle astronauten er zijn. (!)Mekaar in de ogen kijken, er zijn voor mekaar, houvast krijgen en geven, finaliseren, zekerheid opbouwen,... enfin van die dingen waarvoor je theater speelt. De groep valt samen, versmelt. Wórdt een groep, die binnenkort zal werpen,... een geweldige toneelavond.

Parole,parole

Een advocaat verzet wat woorden. Bij de lezing van De Vossenjacht was het me nooit zo hard opgevallen. Ok, Voltore heeft nogal wat tekst. Maar als je die tekst begint te spelen,dan voel je het meteen: over deze redevoeringen had Cicero zijn tong gebroken. Romeinse tongen zijn niet gemaakt voor deze onwaarschijnlijk Clausiaanse tirades. Het zijn tekstparels pur sang: fantastische zinnen, met kleurrijke woorden en onverwachte wendingen. Een terreur voor het geheugen, een streling voor het oor. Bij elke repetitie voel je hoe onze Voltore verder doordringt in deze teksten. Wow.

Jef Rasschaert speelt Voltore.

6

Ik heb gehoord dat het hele stuk er door is gegaan in de vorige repetitie en dat dat heel goed was voor de tekstkennis. Maar de inleving bleef wat achter.... Het zal dus geen kwaad kunnen om.... juist. Nog 6 repetities te gaan!

7!

Nog 7 repetities! Dat is zo het moment waarop de zaken in hun plooi vallen. Maar soms ook helemaal uit de plooi. Als dat laatste gebeurt, is meestal één veeg met het strijkijzer al genoeg om van een hoopje as een parel te maken. Er zijn dan ook al hele mooie dingen te zien op de repetitie en die gaan nog groeien. De juiste spanning, alert voor de tegenspeler, actie en reactie,... werken aan de Vossenjacht is zalig intens.

8!

Nog 8 repetities. De overgangen tussen de verschillende scènes zijn een hele puzzel. Het is dus zeker nodig dat iedereen er is tijdens de repetities; want als er iemand niet is, loopt de rest verkeerd. Daar draait het in het theater om: je bent er voor mekaar, je steunt mekaar, je vertelt samen een verhaal.
Tijdens de overgangen geven de repetitieve muziekjes weinig houvast. Dus dat is hard tellen! En er voor mekaar zijn! Maar in deze situatie merk je ook dat die steun er is. Tijdens de repetities hebben we dan ook nog verschillende plezierige dingen bij kunnen verzinnen, dankzij iedereens input. En daar draait het in theater om.

Bonario

We hadden het nog niet over Bonario. Officier in het Venetiaanse leger. Smoorverliefd op Celia. Rechtlijnig: een vent die zijn zinnen op een schone vrouw gezet heeft. Holt één van zijn vitale delen achterna. Hoe overleeft een rechtlijnig iemand in een addernest als Venetië? Ik lees in één van de blogreacties dat hij toch wel niet gerust is in de paleiswachters. Maar hoe schat prinses Marina zijn lijf in? De situatie wordt dan echt gevaarlijk.

Bernard De Ruyver speelt Bonario

9!

Nog negen repetities. Dat is niet veel meer. En er is nog veel werk. Het spel moet nog verder uitgediept worden maar ondertussen komen er ook alle andere -technisch belangrijke- zaken bij: rekwisieten, kostuums, overgangen, licht, klank, schmink,... Het zal allemaal tijd kosten. Elke minuut repetitie is belangrijk. De nood aan concentratie tijdens de repetities is HOOG!

RIP muis

Het goud van Volpone begon vanavond ineens te stinken. Uit de plastic emmer met gouden -chocolade!- munten en parelsnoeren steeg een geur op. Neen, een geur klinkt te zwak. Het stonk verschrikkelijk! Kotsgeur. Na de repetitie bleek het de geur van ontbinding te zijn: een muis was in het goud van Volpone beland en geraakte er niet meer uit. Waarmee nog maar eens bewezen is: hebberigheid loont niet. De muis was beter naar De Vossenjacht komen kijken. Dan had ze misschien deze misstap niet begaan. Hoewel. Zouden we leren van theater? Neen.

Jaloezie

Jaloezie heeft de mensheid al bakken negatieve energie gekost. Het ontstaat uit hebberigheid of ontevredenheid, uit een minderwaardigheidscomplex,... Corvino wordt al zijn hele leven uitgezogen door de jaloezie. De laatste tijd niet uit ontevredenheid -want hij heeft de mooiste vrouw van Venetië- maar uit hebberigheid om die mooiste vrouw alleen voor hem te hebben. Hij kon die voor zich houden omdat hij een welgestelde burger is, een rijke wijnhandelaar. Maar fraude -hebberigheid- doet hem de das om, hij geraakt failliet. Het goud van Volpone lonkt, hij wil er alles voor doen om dat te krijgen,... ook zijn vrouw uitlenen? Corvino zit in de allergrootste twijfels, wisselende gevoelens bliksemen door zijn lijf.
Een mooi karwei voor een acteur om dit te belichamen. Carl krijgt daarbij alleszins de hulp van een MiuMiu-bril en een flitsend hemd. Het was meteen duidelijk op de repetitie dat dit niet past op een korte broek.

Carl Reynders speelt Corvino.

Orde?

Er moet iemand brullen voor orde: Sergeant Felice. En is voor de sergeant iedereen gelijk voor de wet? Het is duidelijk dat Volpone bij hem in de bovenste la ligt. Volpone verzorgt zijn connecties. Hij spijst de staatskas, steunt de kerk,... en het staat er niet met zoveel woorden maar ik ben er zeker van dat er altijd een jenevertje of een prosecco klaarstaat voor de sergeant. Is dat verkeerd? Iedereen gelijk voor de wet, is ook niet altijd het beste principe.

Frans Vranckx speelt sergeant Felice.

Transformatie

Het heeft soms iets akeligs om te voelen hoe een persoon stilaan transformeert in een personage. Bij Bart heeft het iets van de film The Fly: Mosca, de vlieg, kruipt elke repetitie iets meer in hem. Het wordt duidelijker en duidelijker dat Mosca het spel feilloos dirigeert, recht op zijn doel af, met een kleine omleiding voor een liefdesobstakel en met een onverwachte eindbestemming.

Ik geloof zelf erg in hoe uitwendige omstandigheden het denken en handelen van een personage kunnen bepalen. Gisteren kreeg Bart een staartje en fladderende mouwen. Mosca was nog nooit zo dichtbij.

Bart Rasschaert speelt Mosca.

Schrikken.

Repeteren is niet zonder gevaar. Zeker niet als je werkt met allerlei trapjes en hoogteverschillen. En zeker niet als je daarover begint te vliegen met een mobiel. Maandag had Rik zich even misrekend. Dat heb je vlug voor als je ingewikkelde manoeuvers moet maken, aan je tekst moet denken, met rekwisieten moet goochelen. Eén centimeter te ver gereden en Rik maakte een lelijke achterwaartse val. Gelukkig liep alles goed af en Rik is nog altijd in zeer goeden doen. Hij repeteerde dapper verder. Hij verdient een medaille... maar die heeft hij net gekregen: de cultuurpenning. Samen met Maria voor hun jarenlange inzet voor het verenigingsleven in Lubbeek. Een proficiat van de hele cast.

Rik Van Horebeek is Prinses Marina.