1

Gisteravond (maandagavond) zat ik me nog het hoofd te breken over hoe de -acteer-parels een ketting zouden kunnen worden... Hoe we het hele verhaal duidelijk aan mekaar zouden kunnen weven.... Een mens zit daar zijn hoofd over te breken en kijk: dat was niet nodig. Want de volgende dag... het lijkt wel een sprookje.... zit die stroom, die flow er ineens in, staat alles onder stroom! Zo mooi kan theater zijn. Als chemie. Als een saus die ineens bindt. Als een ovenschotel waarin de smaken in mekaar versmelten. Als 1+1=3. Iedereen sleutelt een beetje bij: Bart van het licht geeft een spot nog een draai, Miel-Corvino betrekt zijn oog in zijn grijns, Bart-Mosca vult zijn personage verder in met kleine, rake bewegingen, Carl-Corvino zet zijn zinnen een versnelling hoger, Jef-Voltore blijft zelfs bij een vergetelheid in personage en verhaal, Luc-Volpone ploegt een alsmaar dieper en driftiger en grilliger pad door zijn karakter, enz... zo mooi kan theater zijn.