Het Publiek

Kei goed toneelstuk, goede spelers, oprechte gevoelens, herkenbaar, enorme inzet
Bedankt

Goe zo mannekes,Prachtig decor ! Wulpse geluiden en een bom enthousiasme ! Wat kunt ge nog meer willen!Lieve en Soroya

Schitterende vertolking. Hier passen enkel superlatieven.Proficiat Zonnebloem - Proficiat Pol

Edgard en Lydia

Hartelijk proficiat. Dank voor de mooie avond en het boeiend en afgewerkt spel.

Hilde Kamers

Zeer sterke vertoning - goeie cast !!!Prachtig decor & technische realisatie !!ProficiatAT&T

Grandioos !! Schitterend gebracht. Prachtig decor. Geweldige muziek. Enzoverder.... Wij zijn grote fans geworden en kijken al uit naar het volgende.

Proficiat iedereen Daniël & Anne-Mie

Blij dat ik gekomen ben!!!!!!!Ann L

En toen...

En toen gebeurde er nog zo één en ander...

De chemische reactie tussen de personages zette zich door.
Volpone, de speelvogel die driest naar zijn graf huppelt.
Mosca, de alsmaar duidelijkere intrigant.
Corvino, de schrikscheet.
Corbaccio, de stinker.
Voltore, de gladde.
Catarina, de beertjeshoedster.
Celia, het bevallige zwarte schaap.

Dat drie jurken in een klein H&M-zakje krijgt
Prinses Marina, de waanzinnige.
Nana, het duivels engeltje.
Bonario, de gouden kapitein uit de duizend.

Nu met diftongen.
De notaris, saai en palataal.
De sergeant, de soldaten, de kameniersters, en dies meer...
En toen was het tijd voor een koffietafel.
Waar we met zicht op de toekomst

terugkijken op wat geweest is,

is er in Vlaanderen een koffietafel.

In den beginne was er....

(foto's Stijn Turcksin)

De behoeders van het recht

Ik eis zijn vervolging

Wie wordt de erfgenaaaaaaaam ?

Papa's oren zijn bevroren

Is je vadertje thuis?

Morgen, schat, morgen

Of lieg ik nu?!

Casus complicatus

De vogels

Het is van ijs, mijn paradijs.

Geen slecht woord over mijn mama

Schande is er alleen als anderen het weten

Dood aan jou

Enkele foto's met dank aan StijnTurcksin. Mooi werk, Stijn!

Daar gaan we!

Een generale met een klein maar fijn staal publiek. Ik heb meer dan tevreden genoten van deze voorstelling. En ik heb ook de bezoekers horen en zien genieten!

Hier en daar was het nog even zoeken naar het juiste tempo, de juiste luidheid, en de juiste tred bij het opkomen,... maar elke goede machine moet zich even kalibreren op een nieuwe toestand. En al goed want een perfecte generale betekent meestal hout vasthouden voor de première. We zijn er klaar voor. Niet te missen. Zeg het voort.

1

Gisteravond (maandagavond) zat ik me nog het hoofd te breken over hoe de -acteer-parels een ketting zouden kunnen worden... Hoe we het hele verhaal duidelijk aan mekaar zouden kunnen weven.... Een mens zit daar zijn hoofd over te breken en kijk: dat was niet nodig. Want de volgende dag... het lijkt wel een sprookje.... zit die stroom, die flow er ineens in, staat alles onder stroom! Zo mooi kan theater zijn. Als chemie. Als een saus die ineens bindt. Als een ovenschotel waarin de smaken in mekaar versmelten. Als 1+1=3. Iedereen sleutelt een beetje bij: Bart van het licht geeft een spot nog een draai, Miel-Corvino betrekt zijn oog in zijn grijns, Bart-Mosca vult zijn personage verder in met kleine, rake bewegingen, Carl-Corvino zet zijn zinnen een versnelling hoger, Jef-Voltore blijft zelfs bij een vergetelheid in personage en verhaal, Luc-Volpone ploegt een alsmaar dieper en driftiger en grilliger pad door zijn karakter, enz... zo mooi kan theater zijn.

2

De derde laatste repetitie. Een zware. Veel. Lang. Details. Knauwt aan de concentratie. Weegt op de schouders. Iedereen heeft wel onderdelen van zijn rol opgepoetst. Technische fijnzinnigheden werden wel bijgeregeld. Maar door veel en lang en op de schouders geraakte de diesel niet op stoom: wel met stukjes en brokjes, die soms parels en goudstukken werden. De volgende repetities dienen om er een ketting van te smeden.

In Den Hof

Jep. We zijn -eindelijk- eens met een ruimere groep op café geraakt. In den Hof. Corvino was er, en Bonario, en... het was plezant. Zelfs met duivelse accentjes!

3

Dit is altijd een pijnlijk moment voor een regisseur. Je neemt zo goed als afscheid van de inhoudelijke invulling/uitwerking/verdieping van de karakters in het stuk. Vanaf de volgende repetities moeten alle plooien glad gestreken worden rond alle mogelijke details/ techniciteiten/ kleinigheden/... Maar ik ben er vrij gerust in. De personages staan er, verdieping kan altijd, en dat is de job van elke acteur. Daarvoor zal de concentratiegraad de volgende repetities nog wat hoger moeten afgesteld worden. Concentratie voor: de tekst, techniciteit, het gevoel. En concentratie levert vooral veel spelplezier op. Want daar gaan we voor: veel plezier in het spel, veel emotie bij de toeschouwer.

4

Nog vier repetities. De vijfde laatste repetitie was wel een hele goeie al kwam iedereen er met gemengde gevoelens uit. Nochtans werden er heel schone dingen, subtiele gevoelens, dubbele bodems neergezet. Mekaar voelen, samen iets uit de tekst halen wat nog nooit zo scherp stond, scherpe blikken,.... Vanwaar dan die gemengde gevoelens? Ineens kwam alles samen, werd er door gespeeld, sloten de scenes op mekaar aan, waren er licht en klank,... Er was dus veel afleiding en hier en daar sloeg enige technische onzekerheid toe. Maar dat is normaal als alles ineens samenkomt. Nadat we alle scènes afgewerkt hadden, hebben we nog een cruciale scène tussen Volpone en Celia tot het bot uitgebeend. Een scène vol aantrekking/afstoot-verschijnselen, met een ineens viriele, jeugdige Volpone, met een Celia die in hem ook een jonge redder ziet en te plots voor hem valt,... wat een mooie scene! Staat bol van de gevoelens. Ach, de vos,....!

5

Vanaf dit getal mag je van een countdown spreken. Houston heeft dan heel graag dat alle astronauten er zijn. (!)Mekaar in de ogen kijken, er zijn voor mekaar, houvast krijgen en geven, finaliseren, zekerheid opbouwen,... enfin van die dingen waarvoor je theater speelt. De groep valt samen, versmelt. Wórdt een groep, die binnenkort zal werpen,... een geweldige toneelavond.

Parole,parole

Een advocaat verzet wat woorden. Bij de lezing van De Vossenjacht was het me nooit zo hard opgevallen. Ok, Voltore heeft nogal wat tekst. Maar als je die tekst begint te spelen,dan voel je het meteen: over deze redevoeringen had Cicero zijn tong gebroken. Romeinse tongen zijn niet gemaakt voor deze onwaarschijnlijk Clausiaanse tirades. Het zijn tekstparels pur sang: fantastische zinnen, met kleurrijke woorden en onverwachte wendingen. Een terreur voor het geheugen, een streling voor het oor. Bij elke repetitie voel je hoe onze Voltore verder doordringt in deze teksten. Wow.

Jef Rasschaert speelt Voltore.

6

Ik heb gehoord dat het hele stuk er door is gegaan in de vorige repetitie en dat dat heel goed was voor de tekstkennis. Maar de inleving bleef wat achter.... Het zal dus geen kwaad kunnen om.... juist. Nog 6 repetities te gaan!

7!

Nog 7 repetities! Dat is zo het moment waarop de zaken in hun plooi vallen. Maar soms ook helemaal uit de plooi. Als dat laatste gebeurt, is meestal één veeg met het strijkijzer al genoeg om van een hoopje as een parel te maken. Er zijn dan ook al hele mooie dingen te zien op de repetitie en die gaan nog groeien. De juiste spanning, alert voor de tegenspeler, actie en reactie,... werken aan de Vossenjacht is zalig intens.

8!

Nog 8 repetities. De overgangen tussen de verschillende scènes zijn een hele puzzel. Het is dus zeker nodig dat iedereen er is tijdens de repetities; want als er iemand niet is, loopt de rest verkeerd. Daar draait het in het theater om: je bent er voor mekaar, je steunt mekaar, je vertelt samen een verhaal.
Tijdens de overgangen geven de repetitieve muziekjes weinig houvast. Dus dat is hard tellen! En er voor mekaar zijn! Maar in deze situatie merk je ook dat die steun er is. Tijdens de repetities hebben we dan ook nog verschillende plezierige dingen bij kunnen verzinnen, dankzij iedereens input. En daar draait het in theater om.

Bonario

We hadden het nog niet over Bonario. Officier in het Venetiaanse leger. Smoorverliefd op Celia. Rechtlijnig: een vent die zijn zinnen op een schone vrouw gezet heeft. Holt één van zijn vitale delen achterna. Hoe overleeft een rechtlijnig iemand in een addernest als Venetië? Ik lees in één van de blogreacties dat hij toch wel niet gerust is in de paleiswachters. Maar hoe schat prinses Marina zijn lijf in? De situatie wordt dan echt gevaarlijk.

Bernard De Ruyver speelt Bonario

9!

Nog negen repetities. Dat is niet veel meer. En er is nog veel werk. Het spel moet nog verder uitgediept worden maar ondertussen komen er ook alle andere -technisch belangrijke- zaken bij: rekwisieten, kostuums, overgangen, licht, klank, schmink,... Het zal allemaal tijd kosten. Elke minuut repetitie is belangrijk. De nood aan concentratie tijdens de repetities is HOOG!

RIP muis

Het goud van Volpone begon vanavond ineens te stinken. Uit de plastic emmer met gouden -chocolade!- munten en parelsnoeren steeg een geur op. Neen, een geur klinkt te zwak. Het stonk verschrikkelijk! Kotsgeur. Na de repetitie bleek het de geur van ontbinding te zijn: een muis was in het goud van Volpone beland en geraakte er niet meer uit. Waarmee nog maar eens bewezen is: hebberigheid loont niet. De muis was beter naar De Vossenjacht komen kijken. Dan had ze misschien deze misstap niet begaan. Hoewel. Zouden we leren van theater? Neen.

Jaloezie

Jaloezie heeft de mensheid al bakken negatieve energie gekost. Het ontstaat uit hebberigheid of ontevredenheid, uit een minderwaardigheidscomplex,... Corvino wordt al zijn hele leven uitgezogen door de jaloezie. De laatste tijd niet uit ontevredenheid -want hij heeft de mooiste vrouw van Venetië- maar uit hebberigheid om die mooiste vrouw alleen voor hem te hebben. Hij kon die voor zich houden omdat hij een welgestelde burger is, een rijke wijnhandelaar. Maar fraude -hebberigheid- doet hem de das om, hij geraakt failliet. Het goud van Volpone lonkt, hij wil er alles voor doen om dat te krijgen,... ook zijn vrouw uitlenen? Corvino zit in de allergrootste twijfels, wisselende gevoelens bliksemen door zijn lijf.
Een mooi karwei voor een acteur om dit te belichamen. Carl krijgt daarbij alleszins de hulp van een MiuMiu-bril en een flitsend hemd. Het was meteen duidelijk op de repetitie dat dit niet past op een korte broek.

Carl Reynders speelt Corvino.

Orde?

Er moet iemand brullen voor orde: Sergeant Felice. En is voor de sergeant iedereen gelijk voor de wet? Het is duidelijk dat Volpone bij hem in de bovenste la ligt. Volpone verzorgt zijn connecties. Hij spijst de staatskas, steunt de kerk,... en het staat er niet met zoveel woorden maar ik ben er zeker van dat er altijd een jenevertje of een prosecco klaarstaat voor de sergeant. Is dat verkeerd? Iedereen gelijk voor de wet, is ook niet altijd het beste principe.

Frans Vranckx speelt sergeant Felice.

Transformatie

Het heeft soms iets akeligs om te voelen hoe een persoon stilaan transformeert in een personage. Bij Bart heeft het iets van de film The Fly: Mosca, de vlieg, kruipt elke repetitie iets meer in hem. Het wordt duidelijker en duidelijker dat Mosca het spel feilloos dirigeert, recht op zijn doel af, met een kleine omleiding voor een liefdesobstakel en met een onverwachte eindbestemming.

Ik geloof zelf erg in hoe uitwendige omstandigheden het denken en handelen van een personage kunnen bepalen. Gisteren kreeg Bart een staartje en fladderende mouwen. Mosca was nog nooit zo dichtbij.

Bart Rasschaert speelt Mosca.

Schrikken.

Repeteren is niet zonder gevaar. Zeker niet als je werkt met allerlei trapjes en hoogteverschillen. En zeker niet als je daarover begint te vliegen met een mobiel. Maandag had Rik zich even misrekend. Dat heb je vlug voor als je ingewikkelde manoeuvers moet maken, aan je tekst moet denken, met rekwisieten moet goochelen. Eén centimeter te ver gereden en Rik maakte een lelijke achterwaartse val. Gelukkig liep alles goed af en Rik is nog altijd in zeer goeden doen. Hij repeteerde dapper verder. Hij verdient een medaille... maar die heeft hij net gekregen: de cultuurpenning. Samen met Maria voor hun jarenlange inzet voor het verenigingsleven in Lubbeek. Een proficiat van de hele cast.

Rik Van Horebeek is Prinses Marina.

Ochtendstond

Voor Volpone heeft de ochtendstond altijd goud in de mond. Ook in zijn bed ligt er een gouden schat. En die ligt onder een gouden sprei - een koopje van de Marokkaanse markt in Heusden. En die sprei is voorlopig nog veilig opgeborgen.

Luc Mafrans is Volpone.

Muriel Oversteyns is Catarina.

Julie Lelièvre is Nana.

Echte liefde!

Corvino sluit zijn beeldschone vrouw Celia de hele tijd op. Hij is dodelijk jaloers. Maar wat gebeurt er als Volpone zijn oog op Celia laat vallen? Mosca laat Corvino aan het goud van Volpone snuiven; en dat is genoeg voor Corvino om Celia even in bruikleen aan de doodzieke Volpone te geven. En wat doet zich voor! Volpone is even echt verliefd op Celia; die is hierdoor zo gecharmeerd dat ze echt verliefd wordt op Volpone. Echte verliefdheid! Dat is niet te vatten voor eerste klas arrangeur Mosca: echte liefde is ongrijpbaar, onhanteerbaar, dat past niet in zijn plan. Daar wordt wat aan gedaan.

Angie Ho speelt Celia.
Patricia Duchateau is haar kamenierster.

Niets is wat het lijkt

Het is toch geweldig dat Rik in zijn mobiel zomaar de scene op racet! Voor wie nog geen repetitie meemaakte, is de link met Volpone wel ver weg. Maar in het Venetië van Volpone was ook niks wat het leek. Er zat overal iets achter wat je niet te zien kreeg. Dankzij deze foto krijg je even te zien, wat niet te zien zal zijn en wat iets heel anders zal zijn dan wat het lijkt. Ik begin al in hetzelfde soort raadsels te schrijven als die waarin Mosca in het stuk spreekt. De teksten van Claus zitten vol lagen; repetitie na repetitie dringen we er verder in door.

Typecasting ?!?

Dit zijn de echte mannen, de stevige gendarmes die het Paleis van de Gerechtigheid in Venetië bewaken, die de zware jongens buiten slepen, over de Brug der Zuchten naar de diepe, ondoordringbare kerkers van de gevangenis. Ja, die kerkers waar ook Casanova zat, maar dit geheel terzijde. De gendarmes stralen zelfzekerheid uit, zaaien angst, zijn trefzeker, neen, met hen valt niet te lachen. En met deze foto bewijzen we dat we niet voor typecasting gekozen hebben. Maar als je hen zal zien spelen,....sidder en beef.

Tessa Verstreken en Lieze Everaerts zijn agenten.

Hoe word je een kraai?

Ik zou het ook niet weten maar Miel is flink op weg. Hij projecteert zijn vrekkige Corbaccio in de vlerken van een kraai. Afgemeten. Scherp. Schijnheilig vriendelijk. Hier fladdert hij voorbij Mosca!

Miel Van de Gaer is Corbaccio

Werk!

Een blog waarop bijna drie maanden niks verteld is, is geen blog. Was er dan niks te vertellen? Is er niks gebeurd? Er is zoveel gbeurd dat er geen tijd was om er over te vertellen. We repeteren al bijna twee maanden in de beste omstandigheden. Gaston heeft de hele scène al vertimmerd zodat de acteurs alle loopjes op zijn best kunnen maken. En sinds een week is Irene in huis; en dat betekent dat de brochures mogen thuis blijven. Ja toch?!

Onweer

Hugo Claus laat Voltore een wel erg rijkelijk geschenk afgeven op het ziekbed van Volpone: een stuk familiebezit, zegt Voltore, nml een schets van het beroemde schilderij La Tempesta, het onweer, van Giorgione. Het echte schilderij hangt in de Galleria dell'Academia in Venetië. Het is een erg intrigerend schilderij waarover al veel interpretatie neergeschreven is. Röntgenfoto's leren dat er onder de herder op het schilderij een naakte baadster geschilderd staat.

Mosca

Zwart, mager, flegmatiek, somber, lacht nooit, ascetisch, kil, hij dirigeert het spel. Het is de knecht van Volpone en die heet Mosca. Mosca betekent vlieg.

Gezette burger

Corvino betekent raaf. Corvino is een gevulde, grimmige burger. Hij is wijnhandelaar en niet helemaal zuiver want zijn kelders zijn vergrendeld wegens gesjoemel. Hij heeft wel een beeldschone vrouw en hij is razend jaloers. Corvino wordt al lichtjes woest als iemand nog maar naar zijn vrouw kijkt. En toch zal hij Celia -zo heet zijn vrouw- naar Volpone laten gaan. En Volpone heeft toch een oververhitte reputatie. Goud, het doet rare dingen met de mens en zijn waarden.

Grote spanwijdte

Voltore betekent gier, de grote aaseter, die pompeus neerstrijkt op de kadavers en er zich tegoed aan doet. Voltore is de advocaat van Volpone. En hij heeft hem al heel goede diensten bewezen in het verleden, ooit bijvoorbeeld in een affaire met gesmokkelde wapens. Voor het goud van Volpone wil hij alles bepleiten. In de rechtszaal zal hij de meest ongelooflijke hersenkronkels opvoeren om Volpone in een positief daglicht te houden. Hij doet dat met grote gebaren. Een gier heeft veel plaats nodig in de wereld.

De krassende kraai

Corbaccio betekent kraai. Hij is oud, krakkemikkig met vermolmde knoken, heeft allerlei tics, een krassende zeur. Corbaccio is beleggingsmakelaar, een woekeraar, hij leeft voor het geld. Om de erfenis van Volpone binnen te rijven wil hij zelfs zijn zoon onterven. De band tussen vader en zoon is traditioneel heilig; Corbaccio doorbreekt die voor goud. Ben Jonson toont zo hoe hebzucht traditionele sociale waarden naar beneden haalt.

Sluwe vos

Volpone betekent vos. En een vos heeft in de fabels niet de allerbeste reputatie. Hij is listig en sluw en iedereen te slim af. De Griek Aesopus liet verschillende fabels over een vos achter. In één ervan gebaart de vos dat hij dood is. Er komen drie aasgieren op hem af en de vos eet ze op! Op Volpone die zich ziek en later dood voordoet komen ook drie vogels af: de kraai, de raaf en de gier.

Venetië?

Volpone werd meer dan 400 jaar geleden geschreven en het stuk weet het publiek nog altijd te raken. De karakters -of zijn het karikaturen- zijn nu nog herkenbaar. Dwangmatige hebzucht en machtsspelletjes blijven boeien. En ook bij de holle pretentie van het rechtssysteem en de hypocrisie van geldruikende advocaten kan je je nog altijd iets voorstellen. Het waren allemaal dingen die Ben Jonson in het Londen van de 17e eeuw zag groeien en die hij wou hekelen in zijn stuk. Met een pak zwarte humor zet Jonson een stad neer waarin de jacht op luxe en het individuele belang bovenaan staan. Om niet rechtstreeks tegen de Engelse schenen te schoppen kiest hij voor een beeld: hij zet zijn stuk in Venetië, toen het voorbeeld van een fijne handelsstad waarin iedereen toch op één of andere manier vuile handen had. Het Engelse publiek wist maar al te goed wat echt bedoeld was.

Bens Bio

Ben Jonson (1572-1637) was een Engels toneelschrijver, dichter, acteur, en vriend en tijdgenoot van William Shakespeare. Shakespeare speelde in een van Jonsons vroege stukken, Every man in his humour (1598), één van de beste komedies van toen. Dat was in het Globe-theatre.
Zijn vader overleed voor zijn geboorte en zijn moeder hertrouwde met een metselaar. Na de school werd hij daarom zelf eventjes metselaar maar dat stond hem niet aan. Hij werd soldaat en kwam zo met het Engelse leger in Vlaanderen terecht.
In 1597 duikt zijn naam voor het eerst in de theaterwereld op: hij kreeg een vast contract in Lord Admiral’s acting company. Hij schreef toen ook zelf al stukken bvb The Isle of dogs: hij vloog daarvoor in de gevangenis omdat het een satire over de Schotten was.In 1598 was het weer prijs: hij doodde een mede-acteur in een duel. De veroordeling: dood door ophanging. Maar een katholieke priester maakte van hem een gelovig man en zo kwam hij vlug vrij: een Engelse wet zorgde er voor dat iedereen die kon lezen en schrijven gratie kreeg. Iedereen van de clerus, kon daarvan genieten. Hij gaf zijn bezittingen weg, kreeg een brandmerk op zijn linkerduim en werkte weer voor het theater. De jaren daarna kwam het succes en daardoor mocht hij ook voor het hof werken. Daar was hij ook verantwoordelijk voor het "schilderen en timmeren" voor toneelstukken, maar hij bleek vooral een sterk drama-auteur. Hij beleefde hoogdagen en in die tijd schreef hij Volpone. In 1616 kreeg hij een pensioen van 100 mark per jaar en daarmee werd hij de eerste Poet Laureate, een koninklijke onderscheiding.
Hij verbleef een jaar in Schotland bij de Schotse dichter William Drummond. Die schreef een boek over zijn gesprekken met Jonson. Hij beschrijft hem als a great lover and praiser of himself, a contemner and scorner of others -iemand die veel van zichzelf houdt en graag anderen beschimpt.
Ben Jonson was een veelzijdig man. Op het einde van zijn leven was hij verzwakt door ziektes; de brand die zijn bibliotheek vernielde was een zware slag. Jonson is begraven in de Westminster Abbey met op zijn graf de inscriptie "O Rare Ben Jonson".